To już rok. Dokładnie rok minął od dnia, w którym społeczeństwo po ośmiu latach rządów PO-PSL a w szczególności po 4 latach drugiej kadencji, w której po prostu doszło do czegoś w rodzaju kompletnej degeneracji polityki, powiedziało wyraźnie NIE. I chodzi przy tym nie tylko o wynik PiSu ale i o wynik ruchu Pawła Kukiza, który także wpisuje się pod pożegnanie ancien regime'u.
Udało się, choć przewaga przeciwnika była ogromna - poobsadzanie wszystkich kluczowych stanowisk w państwie, dostęp do publicznych środków i czerpanie z niego szerokimi strumieniami na potrzeby koalicji rządowej, przewaga - a właściwie nawet nie przewaga tylko całkowita dominacja - w mediach nie tylko publicznych ale i prywatnych, podczas gdy opozycja miała do dyspozycji jedynie tzw. "media niszowe". Także poparcie władz UE oraz wszelkich "czynników" i instytucji europejskich, które w normalnych warunkach nigdy nie powinny się opowiadać po którejś ze stron sporu politycznego jednego z państw członkowskich - to tylko niektóre z patologii okresu poprzedzającego zeszłoroczne wybory.
Potem ogromna praca pośród pogardy, której chyba cywilizowane państwa europejskie w tej formie nie znają. Na porządku dziennym było wysyłanie czołowych polityków opozycji do psychiatry, diagnozowanie zaburzeń czy po prostu wulgarne wyzwiska. I to nie w wykonaniu anonimowych ordynarnych trolli a w wykonaniu wiodących polityków partii rządzącej. Media odmawiały politykom PiSu oraz ich zwolennikom ludzkich cech, chodziło o upokorzenie i zniszczenie do reszty - nie tylko jako przeciwników politycznych ale też jako i ludzi (choćby obrzydliwe ataki na Jarosława Kaczyńskiego w związku ze śmiercią jego Brata w katastrofie smoleńskiej). Byliśmy wszyscy (z naciskiem na wszyscy - nie chodziło tylko o jakąś grupę zachowującą się niezgodnie z normami etycznymi czy prawnymi) gorszą częścią narodu - starzy, niewykształceni, biedni, zacofani, kościelni, nieeuropejscy, ksenofobiczni, prowincjonalni czy zgoła "ze wsi". Ciężka praca - polityków, całego zaplecza oraz wspierających ich blogerów i publicystów, głównie z tzw."mediów niszowych", przyniosła jednak nadspodziewane rezultaty. Pośród nieprzyjaznej atmosfery i wściekłego otoczenia udało się doprowadzić do zwycięstwa w wyborach.
Rok temu wieczorem w lodówce chłodził się szampan - tym razem, w odróżnieniu od 2011, miałam dobre przeczucia i dużo sympatii do Beaty Szydło, dzisiejszej Premier Rządu RP. Uważam ją za najlepszego premiera po '89 roku. Nie pisałam do tej pory specjalnie laurek pochwalnych - jako "bloger zaangażowany" należy uważać, żeby niepostrzeżenie nie zaprowadzić we własnych tekstach standardów północnokoreańskich. W ogóle chyba wszyscy czy prawie wszyscy odczuliśmy po tym sukcesie pewne zmęczenie (sama napisałam przez te kilka lat kilkaset notek) czy znużenie, w końcu ile można pracować na tak wysokich obrotach. Dziś jednak, w rocznicę tego zwycięstwa, kilka dobrych słów naprawdę się należy: Brawo Pani Premier! Życzę dalszej owocnej pracy dla nas wszystkich jak do tej pory i dalszego brawurowego radzenia sobie z przeciwnościami zsyłanymi od samego początku na ten Rząd!
Czy dostrzegam błędy popełniane przez tę ekipę? Tak, niestety kilka ich było, o niektórych pisałam. To normalne. Generalnie jednak o błędach będę pisać jak do tej pory (o ile oczywiście nie nastąpią jakieś nadzwyczajne okoliczności) - oszczędnie wyłącznie w sytuacjach wyjątkowych i tylko wówczas, gdy będę miała poczucie, że mój tekst będzie mógł w jakiś sposób doprowadzić do ich korekty. Niestety, teksty krytyczne, nawet te całkowicie rzeczowe, wykorzystywane są zwykle do pogłębiania nienawistnych ataków, których i tak mamy zbyt wiele. Dziś zresztą i tak nie pora na krytykę - dziś obchodzimy naszą rocznicę i mimo marszów, komitetów i rezolucji patrzymy z optymizmem na dalsze lata i - miejmy nadzieję - na następną kadencję.
